خوش‌به‌حال شما و فوتبال آرژانتین، آقای اسکالونی؛ روزِ درماندگی و سیمِ دغل!
14 شهریور 1404 ساعت 18:3563 نظر
اشک‌های لیونل مسی در بازی مقابل ونزوئلا، بارشِ بغضِ سرمربی‌اش در کنفرانس خبری بود.
به گزارش فوتبال 360، لیونل اسکالونی، سال آینده تیمش را برای دفاع از عنوان قهرمانی جهان روانه میدان می‌کند و بامداد جمعه شاهدِ «شاید» واپسین هنرنمایی لیونل مسی در خاک آرژانتین بود؛ خاکی که در تاریخش، هرچه از خون نوشیده، تشنه‌ترش شده و از زمستان 2022، هنوز به در آغوش کشیدن سومین جام زرینِ تاریخش می‌بالد.
در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی آرژانتین مقابل ونزوئلا، یکی از خبرنگاران مشغول سوال پرسیدن از اسکالونی بود و ناگهان یک اتفاق در حاشیه، توجه سرمربی را به خود جلب کرد. لیونل اسکالونی حرف خبرنگار پرسش‌گر را قطع کرد و ضمن اشاره به خبرنگاری دیگر، پرسید: «او دارد گریه می‌کند؟!»
خبرنگاری که مشخص نبود چشمانش از لحظه‌شماری برای واپسین رقص «لئو» در خاک آرژانتین خیس شده یا حضور در این کنفرانس مطبوعاتی، به لیونل اسکالونی پاسخ داد: «تو بهترین لحظه زندگی‌ام را به من پیشکش کردی!» برای سرمربی تاریخ‌ساز آرژانتین شنیدن همین واژگان از ماکسیمیلیانو دِویتا لموس، خبرنگار احساساتی حاضر در کنفرانس کافی بود تا بغضی گلویش را نوازش کند.
اسکالونی هم سابقه بازی در کنار لیونل مسی را داشته و هم در قامت سرمربی، جام زرین قهرمانی جهان را به «لئو» پیشکش کرده تا یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال به مقام خدایگانی برسد. او ابراز امیدواری کرد «لیونل شانس حضور در جام‌جهانی 2026 را از دست ندهد». با این حال اما دیگر مهم نیست آرژانتین چگونه در جام‌جهانی 2026 حاضر خواهد شد. نسل حاضر، می‌تواند تا سال‌ها سرخوش از تماشای قهرمانی لیونل مسی در زمستان 2022، روی ابرها گام از پسِ گام بردارد؛ با مسی یا بدون حضور او!
با مارادونا، کسی به خاطر نمی‌آورد آرژانتین در دیدار فینال نه انگلیس، بلکه دست آلمان غربی، «نایب قهرمان جهان» را از رسیدن به جام کوتاه نگه داشته و حتی در دور گروهی، ال دیه‌گو دروازه ایتالیا، «قهرمان جهان» را هم گشوده است. 8 سال پیش از آن جام‌ربایی اما کمتر کسی از لذتِ قهرمانی برای نخستین بار در جهان، همزمان با متوقف کردن برزیل، «پرافتخارترین تیم جهان» و چیرگی بر هلند، «نایب قهرمان جهان» در دیدار فینال جشن می‌گرفت.
در خاک نفت‌خیز قطر هم لیونل مسی سرانجام با عبای عربی بر دوش، رقص‌کنان به نزد یاران رفت و ایزدِ فوتبال، اجازه نداد دیه‌گو آرماندو مارادونا بیش از 36 سال در جمع خدایگان، احساس تنهایی کند. در جمع یاران مسی، از فرشته تا شیطان، داستان‌ها برای روایت کردن داشتند.
هرچه مارتینس بار نفرت‌جویی در این تیم را بر دوش می‌کشید، «آنخلینو» نشان می‌داد گاهی فرشتگانِ محبوب در کالبد انسان به میدان می‌آیند! لیونل اسکالونی اما نقش اول آن قهرمانی بود که «اهرمن و اهورا» را کنار هم، برای پیشکشِ جام زرین به خدایگانِ صبور فوتبال هم‌قسم کرد.
مردمان سرخورده از تماشای قهرمانی نسل 1978 در جام‌جهانی خانگی، اگرچه پا به سن گذاشته اما هنوز هم نفس می‌کشند. مردمان، خون روی تیرک‌ها را دیدند و حافظه جمعی‌شان تصمیم گرفت «نخستین قهرمانی تاریخ آرژانتین در جام‌جهانی» را جز در آمار و ارقامِ خشک و بی‌احساس، به حساب نیاورند.
اگر مارادونا دستِ خدا را به توپ زد و فریاد انتقام مردم آرژانتین از انگلیس‌ها در زمین فوتبال به عرش رسید، قهرمان‌های نسلِ هزارونهصدوهفتاد‌وهشتِ «آلبی‌سلسته» را کمتر کسی در سرزمین نقره‌ای حتی به یاد دارد؛ چه برسد به آنکه نام ستارههایش را بر آسمانِ شبِ فوتبال کشور، کنار مارادونا یا لیونل مسی به تماشا بنشیند.
آن روزها همه چیز در فوتبال آرژانتین سیاست‌زده بود و این را دانیل آلبرتو پاسارلا و «مادران میدان مایو» به‌خوبی می‌دانند. برای مردم آرژانتین اما فاصله آن نسل فوتبال این کشور با یاران مارادونا و مسی، نه 8 یا 44 سال که به بلندای قامتِ «آکونکاگوا» و حرارتِ «خورشید ماه می» غیرقابل توصیف بود. تیمی که در دوران حکومت نظامی به جام قهرمانی جهان رسید اما هرگز، در دل مردمان کشورش جایی برای گوشه‌نشینی پیدا نکرد. این از اقبالِ بدِ نسل قربانی آرژانتینی‌ها در زمین فوتبال بود یا بی‌رحمی خدایگان فوتبال؟!
در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی آرژانتین مقابل ونزوئلا، یکی از خبرنگاران مشغول سوال پرسیدن از اسکالونی بود و ناگهان یک اتفاق در حاشیه، توجه سرمربی را به خود جلب کرد. لیونل اسکالونی حرف خبرنگار پرسش‌گر را قطع کرد و ضمن اشاره به خبرنگاری دیگر، پرسید: «او دارد گریه می‌کند؟!»
خبرنگاری که مشخص نبود چشمانش از لحظه‌شماری برای واپسین رقص «لئو» در خاک آرژانتین خیس شده یا حضور در این کنفرانس مطبوعاتی، به لیونل اسکالونی پاسخ داد: «تو بهترین لحظه زندگی‌ام را به من پیشکش کردی!» برای سرمربی تاریخ‌ساز آرژانتین شنیدن همین واژگان از ماکسیمیلیانو دِویتا لموس، خبرنگار احساساتی حاضر در کنفرانس کافی بود تا بغضی گلویش را نوازش کند.
اسکالونی هم سابقه بازی در کنار لیونل مسی را داشته و هم در قامت سرمربی، جام زرین قهرمانی جهان را به «لئو» پیشکش کرده تا یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال به مقام خدایگانی برسد. او ابراز امیدواری کرد «لیونل شانس حضور در جام‌جهانی 2026 را از دست ندهد». با این حال اما دیگر مهم نیست آرژانتین چگونه در جام‌جهانی 2026 حاضر خواهد شد. نسل حاضر، می‌تواند تا سال‌ها سرخوش از تماشای قهرمانی لیونل مسی در زمستان 2022، روی ابرها گام از پسِ گام بردارد؛ با مسی یا بدون حضور او!
تا چه خواهی خریدن ای مغرور؟!
در تاریخ فوتبال آرژانتین، دیگو آرماندو مارادونا برای نخستین بار به مقام خدایگانی رسید و از قهرمانی‌اش در جام‌جهانی 1986، داستان‌های ایزد بیان سرودند. از دستِ خدایی گفتند. او انتقام مردمان زخم‌خورده آرژانتین را از بریتانیایی‌های استعمارگر، نه بر خاک مالویناس که در زمین فوتبال گرفت.با مارادونا، کسی به خاطر نمی‌آورد آرژانتین در دیدار فینال نه انگلیس، بلکه دست آلمان غربی، «نایب قهرمان جهان» را از رسیدن به جام کوتاه نگه داشته و حتی در دور گروهی، ال دیه‌گو دروازه ایتالیا، «قهرمان جهان» را هم گشوده است. 8 سال پیش از آن جام‌ربایی اما کمتر کسی از لذتِ قهرمانی برای نخستین بار در جهان، همزمان با متوقف کردن برزیل، «پرافتخارترین تیم جهان» و چیرگی بر هلند، «نایب قهرمان جهان» در دیدار فینال جشن می‌گرفت.
در خاک نفت‌خیز قطر هم لیونل مسی سرانجام با عبای عربی بر دوش، رقص‌کنان به نزد یاران رفت و ایزدِ فوتبال، اجازه نداد دیه‌گو آرماندو مارادونا بیش از 36 سال در جمع خدایگان، احساس تنهایی کند. در جمع یاران مسی، از فرشته تا شیطان، داستان‌ها برای روایت کردن داشتند.
هرچه مارتینس بار نفرت‌جویی در این تیم را بر دوش می‌کشید، «آنخلینو» نشان می‌داد گاهی فرشتگانِ محبوب در کالبد انسان به میدان می‌آیند! لیونل اسکالونی اما نقش اول آن قهرمانی بود که «اهرمن و اهورا» را کنار هم، برای پیشکشِ جام زرین به خدایگانِ صبور فوتبال هم‌قسم کرد.
گرمای خون روی تیرک‌ها
اگرچه «لئو» دومین خدایگان تاریخ فوتبال آرژانتین بود اما مسی و یارانش، دومین تیمی نبودند که لذتِ نوشیدن در جامِ جهان‌نما را به مردمان آرژانتین پیشکش کردند. در جمع مردمان سرزمین نقره، کمتر کسی خاطره نخستین قهرمانی «آلبی‌سلسته» در جام‌جهانی را نشنیده.مردمان سرخورده از تماشای قهرمانی نسل 1978 در جام‌جهانی خانگی، اگرچه پا به سن گذاشته اما هنوز هم نفس می‌کشند. مردمان، خون روی تیرک‌ها را دیدند و حافظه جمعی‌شان تصمیم گرفت «نخستین قهرمانی تاریخ آرژانتین در جام‌جهانی» را جز در آمار و ارقامِ خشک و بی‌احساس، به حساب نیاورند.
اگر مارادونا دستِ خدا را به توپ زد و فریاد انتقام مردم آرژانتین از انگلیس‌ها در زمین فوتبال به عرش رسید، قهرمان‌های نسلِ هزارونهصدوهفتاد‌وهشتِ «آلبی‌سلسته» را کمتر کسی در سرزمین نقره‌ای حتی به یاد دارد؛ چه برسد به آنکه نام ستارههایش را بر آسمانِ شبِ فوتبال کشور، کنار مارادونا یا لیونل مسی به تماشا بنشیند.
آن روزها همه چیز در فوتبال آرژانتین سیاست‌زده بود و این را دانیل آلبرتو پاسارلا و «مادران میدان مایو» به‌خوبی می‌دانند. برای مردم آرژانتین اما فاصله آن نسل فوتبال این کشور با یاران مارادونا و مسی، نه 8 یا 44 سال که به بلندای قامتِ «آکونکاگوا» و حرارتِ «خورشید ماه می» غیرقابل توصیف بود. تیمی که در دوران حکومت نظامی به جام قهرمانی جهان رسید اما هرگز، در دل مردمان کشورش جایی برای گوشه‌نشینی پیدا نکرد. این از اقبالِ بدِ نسل قربانی آرژانتینی‌ها در زمین فوتبال بود یا بی‌رحمی خدایگان فوتبال؟!
هرچه بود، پسران سزار لوئیس منوتی به تاریخ اثبات کردند هر از چند گاهی، «هم‌وطن بودن» مهم‌تر از موفق بودن در وطن است!
* امیرعباس زمانیان
* امیرعباس زمانیان
